Соғыс уақыты туралы естелік: сансыз өлім; жердің дымқыл шұңқырларындағы " ұйқы"; малмандай су болып, қауыз ішіндегі түскі және кешкі ас; бомба жарылысынан ағаштардың бұтақтарында ілулі тұрған адам аяқтарының қалдықтары - бұл туралы айту керек. Шыныныда да, бұл қара қарапайым адамдардың, сарбаздардың өмірі, соғыс деген қорқыныщ, үрей, оның бүкіл мәні де өте қорқынышты: аянышты,бірақ уақыт өткен сайын бәрі ұмыт болады, жиі еске түсірген дұрыс. Осының бәрі есіңе түскен сайын қазіргі өмірді бағалайсың, таза төсек, жылы нан, кішігірім әңгімелерді шынымен бағалай бастайсыз, бұл бізге осындай әл-ауқат үшін қандай баға төлеуге тура келетінін еске салады. Бұл адамдар жай сандар емес, олар азайып барады; сол кезде өмір сүрген заттар ғана емес; сол кезде болған нәрсе ғана емес. Оларда патриотизм рухы өмір сүрді. Бірақ, бұл барлық сезімдер емес, барлық тәжірибелер емес, сол соғыстың бір бөлігі ғана. Біздің кейіпкерлерімізді тыңдап, осындай ой түйдім : Г.П. Гутник - тыл еңбеккері, И. Е. Иванова-концлагерьдің тұтқыны, С. В. Емельянова - Ауғанстанда қызмет еткен интернационалист - жауынгер, аман қалғандары, жасампаздықты бастай алғандар. (Маликова Мухабтың ойлары)